...

to będzie notka w duchu optymizmu dlatego też osoby z jesienną depresją, co by je bardziej nie rozdrażnić, proszone są o zamknięcie tej strony.

bo muszę się przyznać do czegoś zanim to coś zniknie zanim odejdzie nie wiem, zanim zniknie tudzież uśnie snem zimowym.

jest to najłagodniejszy październik w moim życiu. wszystko ale to absolutnie wszystko idzie w dobrym kierunku. nie nie. nic rewolucyjnego się nie dzieje. nic. wszystko w normie i po staremu. pare porządnych umów prac pobocznych, nowe roczne studia od soboty, nowy aparat fotograficzny, w planie osiem kolejnych felietonów i cztery prace, kontynuacja zaczętych projektów dwa lata temu. niby nic. ale w jak cudownie dobranym czasie to się odbywa to sama wyjść z podziwu nie mogę. pomijam oczywiste zawiłości i moje złości czasem. pomijam nerwy i chwilowe stresy - nie jest dobrze jeśli przez trzy godziny szukasz zgubionych paru tysięcy w raporcie a potem i tak znajduesz. jeszcze do końca nie opanowałam spokoju. płaczę potem jak już jestem w bezpiecznym miejscu i nikt oprócz najbliższych nie widzi, płaczę jak mnie głaska po głowie i na sto procent rozumie bo któż inny. tylko zanim to wszystko legnie w gruzach to chciałabym pochwalić się tym, że od niepamiętnych czasów jestem tak szalenie szczęśliwa, tak szalenie cieszą mnie dźwięki i kolory, tak wyraziście wiem co bedzie dalej i cieszę sie jeśli to następuje a dodatkowe atrakcje ocieplają dodatkową energią duszę ponoć na zimę. wędrujemy po czeskich ogrodach, fotografujemy zamki, przedzieramy się zielonym-uśmiechniętym drogą do szczęścia, przykładamy głowę do głośników z których uspokajająca muzyka, wchłaniamy spokój, ciszę, przyrodę, siebie...

jest absolutnie dobrze.
więc cicho w duchu zbieram siłę na dalszą wędrówkę do przodu. ze stoickim spokojem i nadzieją przyjmuję do świadomości, że przed nami jeszczce większa pogoń!

byleby nie zgubić po drodze siebie nas.
to moje marzenie jesienne.