1 wieczór i 3 dni przed ślubem czyli 24.10.2006r. wtorek

wieczór spędzony przy lepieniu na butelki z etoh naszego logo weselnego. uświadomiłam sobie nagle w trakcie tego lepienia, że jestem ostatnią noc (bo jk na dyżurze) sama jako narzeczona. krótki ten stan narzeczeństwa, krótki ale intensywny i pracowity.

pamiętam jak weszłam tutaj pierwszy raz; zmęczona i zmarznięta po łyżwach. zaparzył mi wtedy zielonej herbaty. liście pływały w 3/4 szklanki. siedziałam na ziemi w dużym pokoju i gadaliśmy o czymś mało istotnym. wizyta była właściwie mało istotna i taka jeszcze wtedy nic nieznacząca. następna była już bardziej romantyczna (zaproszenie niby na kontemplację mistyczno-egzystencjalną). otworzył mi drzwi w garniturze a w mieszkaniu zapalił z 50 świeczek. stałam osłupiała i zdziwiona. pamiętam jak w nocy pocałował mnie raz w szyję i dwa razy w ramię. kolejne wizyty coraz to bardziej nabierały kolorów, emocji, uczuć, tempa; rozmowy przy winie; filmy. smakowanie i uczenie się siebie; coraz więcej swoich rzeczy tu zostawiałam, na równi tych namacalnych jak i tych które się jedynie w powietrzu unoszą. cała paleta zachowań i odruchów. od płaczu po śmiech boski. ile rzeczy powiedzianych i ile spojrzeń, dotyków, kołysań, przytuleń. pierwsze nieśmiałe pocałunki i odkrywanie swojego piękna w sposób najdelikatniejszy, dostojny, bez pośpiechu. pierwszy płacz i pierwsze godzenie się. miejsce które właściwie nazywam “naszym domem”. w kolejnym roku wspólnego mieszkania po raz kolejny wchodząc do łazienki ciągle nie mogę się nacieszyć widokiem, że moja szczoteczka leży obok drugiej; że wieszam nasze pranie; że gotuję dla naszej dwójki; że związek dwóch ciał i dwóch dusz, że ... tyle pracy przed nami.

odebrałam suknię. hm... jak do tego białego cuda dojdzie odpowiednia fryzura i odpowiedni makijaż i ogólnie boskie nastawienie to ... wyjedzie stula w bieli z ukochanym przed ołtarzem.

a teraz polecę zmyć stwardniałą nieco maseczkę z glinki zielonej. przepraszam.