...

25-26.03.2006r. Praha.

W przewodniku pisało m.in., że ulice są wypełnione powabnym i zmysłowym krokiem pięknych prażanek a zaułki pełne wesołych ludzi będących na wiecznym luzie i optymistycznym rauszu, gdyż pije się tu sporo piwa. Zostawiliśmy więc nad ranem auto na parkingu w Bohuminie i po 4 godzinach jazdy pociągiem (po raz pierwszy razem) byliśmy już w Pradze! Miasto to było kiedyś tam w planie oprócz spełnionych wówczas: krokusów, żab itd. (my wiemy). Pisałam już, że nie pamiętam kiedy ostatnio tyle się śmiałam co w ten praski weekend! Pewnie czeskie piwo miało w tym swój udział ale do konkretów! Pierwsza praska kawa w starej, zabytkowej części stacji PKP gdzie prawie odbywała się sesja zdjęciowa modelek. Kanapki zjedzone, pierwsze zdjęcia zrobione, ruszamy metrem na Hradczany. Jazda metrem (po raz pierwszy razem) sprawiła o tyle radochy, że po pierwsze w ciągu paru minut można dotrzeć w wybrane miejsce, po drugie hasło słyszane na każdym przystanku: „ukońcite prosim wystup a nastup dwjeri sie zawiraju” długo jeszcze będę powtarzać! Po zakupieniu biletów na wszystkie możliwe wejścia na Hradczanach ruszyliśmy Złotą Uliczką wcześniej bawiąc się w Muzeum Lalek gdzie najmilszą (dla mnie) gablotę zajęły misie, w tym mój ukochany sprzed lat – czerwony miś Stefan. Zapomniałam dodać, że przed wejściem idąc Zameckimi Schodami miała miejsce zmiana warty przed Czarną Wieżą. A dalej: Baszta Daliborka, Pałac Lobkowitzów, Bazylika Świętego Jerzego, Katedra Świętego Wita, Pałac Królewski, Plac Hradczański, Pałac Schwarzenbergów, Pałac Sternbergów, Wojskowe Muzeum Historyczne; tereny należące do praskiego zamku obejmują 45 ha dziedzińców, uliczek i ogrodów, wypełnionych zabytkami. Byliśmy już po 12 godzinach na nogach, więc parówki w bułce zapijane rumem – zestawik jak najbardziej na miejscu w tych okolicznościach czeskich włości! Żegnając Plac Karola idziemy w stronę Loreta – wierna kopia domku Matki Boskiej z Loreto we Włoszech kryje się za cynamonowym murem. Brukowana ulica Pohorelec przechodzi w Loretańską gdzie rozpoczyna się tarasowy plac loretański. Dalej Strahovsky Klaster czyli Klasztor Na Strachowie i kolejny brukowany dziedziniec, figura Św. Norberta, Kaplica Św. Rocha, centralne miejsce na terenie zespołu klasztornego zajmuje barokowy kościół Marii Panny. W zachodnim skrzydle znajdują się dwie olśniewające sale biblioteczne: barokowy Teologicky sal i Filosoficky sal. Osobiście obie sale nas zauroczyły; w korytarzu wystawa zielników, zasuszone zwierzęta morskie z penisem wieloryba na czele. Na wyróżnienie zasługuje też wystawa Miniatur – najmniejsze dzieła świata jak chociażby namalowana głowa Jezusa na połówce ziarnka maku, modlitwa napisana na włosie, książka o wymiarach 0,9mm x 0,9mm. Przechodzimy na Małą Stranę gdzie Wieża widokowa na Wzgórzu Pietrin nieczynna, Krzywe Zwierciadła też nie, trafiamy więc na uliczki kierujące w stronę Mostu Karola. W jednym z zaułków odnajdujemy plan filmowy, cykamy foty karocy, koniom, średniowiecznemu jarmarkowi. Włączamy się w końcu w uliczny festyn, dzieci śpiewają, kiełbaski się grillują, piwo się leje; my głodni zakupujemy owe kiełbachy i piwo i w błogości siadamy nad Wełtawą wchłaniając tutejszy klimat. Jesteśmy jak Pi i Sigma, jak Dojna & Paśny, jak dwoje szczęśliwych uciekinierów. Powabnych kroków pewnie nam brakuje za to lekkiego rauszu z pewnością nie. I w nimże przechodzimy (po raz pierwszy razem) Most Karola. Romantyzmu nie doznajemy bo zbyt dużo tu ludzi szukających go. Ale zdjęcia, słońce, postacie, gwar, woda – wszystko to sprawia, że jest zwyczajnie wesoło. Wchodzimy do Starego Miasta, spacerujemy, robi się powoli ciemno. Praga nocą, dochodzimy do Muzeum Narodowego, siedzimy na ławce pod Pomnikiem Św. Wacława – patrona Czech - patrząc na oświetlone budynki, przejeżdżające samochody, niebo praskie, kolorowe bilbordy ulicy. Dochodzimy do metra i jedziemy szukać noclegu. Bardzo dobrze się śpi po takich wrażeniach! Śniadanie jogurt i bułki, zasuwamy metrem na Stare M. gdzie pijemy kawę, jemy ciacho – wyjątkowe bo praskie, bo z ukochaną osobą, bo niedziela, w tej chwili powodów do radości można by wymienić sporo... Spacerujemy malowniczym Rynkiem Staromiejskim z pomnikiem Jana Husa; Kościół Tyński, przed ratuszem Staromiejskim o pełnej godzinie można podziwiać ruchomy zegar astrologiczny (orloj) z ruchomymi figurkami 12 apostołów, śmiercią i kogutami. Na tyłach Tyńskiego znajduje się specyficzny Dziedziniec Tyński, czyli Ungelt – takie średniowiecze jak z obrazka. Sklep Pinnokio zioła. Pozytywne wrażenie zrobiła na mnie wystawa obrazów religijnych, rzeźb, ołtarzy tryptyków przy kościele Św. Agnieszki. Zapomniałam dodać o podziwianej w południe najstarszej w Europie, funkcjonującej synagodze ortodoksyjnej i całej dzielnicy żydowskiej z kirkutem zwanym – Beth Chaim czyli Dom Życia. Na koniec przechodzimy Mostem Cechuv gdzie ze wzgórza podziwiamy panoramę Pragi, idziemy w stronę Kościoła Marii Magdaleny w okolicach Vojanowego Sadu w małej uliczce znajdujemy knajpkę na obiad i ostatnie praskie piwo. Ulicą Myslikową szukamy metra i wsiadamy na Pkp w pociąg Praha – Bohumin gdzie w bardzo przyjemnych warunkach punkt 0:00 wysiadamy na miejscu i mkniemy zielonym do domu.

01-02.04.2006r. Śnieżnik i okolice.

Spontaniczne i szybkie wyjazdy są najlepsze! Kolejny radosny weekend rozpoczął się dość późno ale większej radochy nie ma od szybkiego pakowania się, szukania noclegu oraz wraz ze słońcem szukania nowych wrażeń! 6:45 budzimy się, praca, sobotnia gonitwa, po czym szpinak i podróż by o 18:45 przy zachodzie słońca podziwiać Jezioro Otmuchowskie. Nie wiem co jest w tym człowieku z którym podziwiam wodę jeziora, a raczej wiem dokładnie, że za te wszystkie wspólne miejsca nie jestem w stanie podziękować tutaj słowami. Jedziemy dalej w stronę Złotego Stoku, m.in. przez Orłowiec (bądź co bądź mamy z nim wiele wspólnego). Dojeżdżamy do Stronia Śląskiego gdzie przy kominku wspominamy trzy ostatnie wspólne lata, czasy licealne i studia. Ta, dwoje staruchów wspomina... Jest wyjątkowo, szczegółów nie opiszę, datę będę pamiętać długo. Rano śniadanie z kawą z gruntem i jedziemy w stronę Kletna. Zwiedzamy podziemną trasę turystyczną w starej kopalni uranu - w kaskach i wilgoci z przemiłym panem, który opowiada o sztolniach, minerałach; najważniejsze, że jest to całkowicie bezpieczne miejsce pod względem promieniowania radioaktywnego. Następnie podziwiamy bogatą kolekcję w Geologicznym Muzeum Ziemi: kamienie, minerały, skamieniałości, ślady łap dinozaurów, skamieniałe gniazdo jaj dinozaura sprzed 80 milionów lat jako jedyny okaz w Polsce. Miły pan chwali się rodzinną pasją zdobywania minerałów, przywożenia ich ze wszystkich możliwych zakątków świata. Na stoku góry Stroma (wys. 800m npm) znajduje się Jaskinia Niedźwiedzia – najdłuższa z jaskiń sudeckich. Łączna długość korytarzy to 2700 m. Największe bogactwo form naciekowych można oglądać w Sali Pałacowej i Korytarzu Stalaktytowym oraz korytarzu Mis Martwicowych. Obok licznych i różnorodnych form stalaktytów i stalagmitów występują tu oczywiście moje ulubione kolumny stalagnatów jak również heliktyty, draperie, kaskady naciekowe, wśród nich największa sięga około 8 m wysokości – tzw. Wielka Kaskada. Przy wyjściu przewodnik oznajmia, że jeśli wychodzi z jaskini dziewica podobno słychać ryk niedźwiedzi – tym razem nie zaryczał niestety. Zasuwamy wreszcie szlakiem na szczyt Śnieżnika po drodze pijąc herbatę w Schronisku pod Śnieżnikiem; same szczytowanie w śniegu (bo w sumie przy takiej nazwie jakby mogło być inaczej?), przy niebieskim niebie i jasnym słońcu! Pięknie. Dochodzimy do słonia na szlaku granicznym i czeka nas niezła jazda śnieżna na sam dół; w śniegu śniegu śniegu ... do samego auta. Miejscami jest ciężko ale właśnie o to przecież chodzi! Przyznaje się, tak mi zmarzły dłonie, że nie byłam w stanie ubrać sama ochraniaczy – od czego ma się swoich rycerzy! Wsiadamy do auta z dokładnością co do minuty o 21:37 wchodzimy do kościoła w Otmuchowie gdzie na moment bicia dzwonów w całym kraju zamykamy oczy i wspominamy Tego Który Góry przecież ukochał sobie w szczególności! Palimy świeczkę pod krzyżem i szczęśliwie, po drodze podziwiając gwieździste niebo dojeżdżamy do domu. Dom – takie słowo, które jest w sercu przecież. Budząc się rano w Stroniu musiałam ciężko się zastanowić gdzie jestem, ale JK był obok i jeśli jest On, to nie jest to aż tak ważne gdzie się obudzę!