początki tygodnia bywają trudne

niedziela nas lekko zdegustowała. stał sobie śliczny domek, żółty i bajkowy. z zewnątrz i z obserwacji siedzącego w samochodzie. bliżej już koszmar, w środku klepisko. brak słów. potem długo w noc leżę i nie umiem zasnąć, myślę o abstrakcyjnych sprawch, wyobrażam sobie milowe stany. usypiam jak pierwsze światła zapalają się w oknach ludzi o pobudce piątej nad ranem. jeszcze jakieś pare miesięcy mam możliwość spacerowania do południa w słońcu, ciszy i szumie wody. możliwość wybrania sobie miejsca w kinie, gdyż o 13tej jestem jedynym widzem (tydzień temu myślałam, że mi filmu nie puszczą). po skończonej popołudniowo-wieczornej pracy siedzę na ławce, jem czekoladowe ciasto, jest mi smutno, samotnie i sennie.