drugie urodziny czy jakoś tak; zbieram się do cholernego pionu!

marzę, marzę o pracy w domu, marzę o wolnym swoim rytmie. ja mogę się spotykać z ludźmi ale po południu, wieczorem, przy świecach, przy kolacjach, piwach, przy luźnych rozmowach. nie, ja nawet mogę z nimi obgadywać najważniejsze sprawy świata, pracy i whatever ale później, ok, później. ranek jest po to żeby pospać dowoli, żeby dobudzić się we własnym tempie, żeby dojść do łazienki nie zahaczając o meble. żeby powoli zmyć z siebie noc, żeby zaparzyć świeżej kawy, nałożyć makijaż i np. beżową pomadkę. żeby ogarnąć wszystko wkoło, posprzątać, posłuchać trójki, zachłysnąć się koło południa wolnością i nabrać obrotów do samej północy. marzę o takim komforcie. dopiero teraz uświadomiłam sobie że tak naprawdę przez te 6 lat pracy zabijałam dzień w dzień samą siebie. ba. nadal to robię, gwałcę siebie samą co rano wstając o 6:00.

gapię się przez okno na biały świat. popijam herbatę z rumem. czytam esy BH o gorylach parku Ruwenzori. gdzieś w środku oprócz pustki i smutku mam jeszcze siłę. od jutra kolejny rozdział do otwarcia. i trzeba dać radę. czytam wszystko to, co działo się w styczniu. oprócz narodzin Nadki nie było ani jednego radosnego przeżycia, które dałoby jakąkolwiek nadzieję.
tylko że bezczelnie od jutra zaczynam 3 rok wpisów tutaj choćby łzy spływały jak grochy to się nie poddam i jeśli mi tylko pomożesz to jeszcze może być szczęśliwie... (i tak żeby owo szczęście nie było tylko przelotnym gościem)

kocham Cię