ale sie zamyśliłam

znajoma przekornie napisała mi, że szuka faceta który musiałby być: „jesienny odmienny czuły i zdrowy beznałogowy namiętny majętny i obojętny dla owych zawsze gotowych... „ dobre pomyślałam dobre. ideałów nie ma i nie będzie. zapytała też jakiego ja szukam bo o ile pamięta naszą ostatnią rozmowę to zależało mi tylko żeby nosił ciemno-zielone sztruksy i miał niski barytonowy głos i był choć w połowie tak stanowczy i zarazem ciepły jak M. no i w zasadzie zaczęłam się zastanawiać czy ja w ogóle szukam? czy ja szukam faceta? otóż odpowiadam sobie że nie. że podoba mi się takie życie jakie mam. (choć czasem przeszywają mnie myśli o zakorzenieniu rodzeniu męskim ramieniu itp). że broń Boże spotykając się z facetami nie patrzę na każdego jako kandydata na męża. że wkurza mnie strach w oczach mężczyzn jak już jesteś miła życzliwa pomagasz mówisz przyjemne rzeczy to u nich zapala się żarówka typu- no ja zakochała się no ja trzeba spieprzać – i tak też się zachowują. wkurza mnie tym bardziej, że faceci na ogół szczerzy nie są nigdy do końca. że ostatnimi czasy przekonałam się o ich egoizmie własnej prywacie i własnym szczęściu (tutaj i teraz ma być mi dobrze reszta jest nie ważna nie ważne są uczucia przyjaźnie wcześniej przeżyte chwile słowa rozmowy) i spoko jeśli gość jest na tyle odważny, że potrafi konkretnie określić stanowisko wobec tego co zaszło a do czego mogło dojść gdyby... niestety takich znam dwóch tylko dwóch, którzy są już dojrzałymi panami z dziećmi i cudownymi żonami.
przeczytałam ostatnio w Przekroju artykuł o psychopatach, którzy ponoć drzemią w każdym z nas. tacy co to wyróżniają się cudownym błyskiem w towarzystwie, mógłby ci nieba przybliżyć – niestety zachowanie to wynika z interesu i kluczowych znajomości które w przyszłości być może przyniosą jakiś zysk. i ja cholera nie potrafię zrozumieć dlaczego ci ludzie nie umieją zrozumieć, że takie wyrafinowanie i bezczelność, że taka gra pozorów i takie bawienie się czyimiś uczuciami są wyczuwane na kilometr – w moim przypadku niestety dopiero po półrocznej znajomości. naprawiłam to ostatnio. uczę się. ubaw przy tym mając a zarazem smutek, że to aż tak wyłazi na wierzch, a ty nie chcąc skrzywdzić gościa uśmiechasz się pod nosem bo ci go zwyczajnie szkoda, że taki nieszczęśliwy i nadrabia biedak czym tylko może opowiadając bzdury bardziej lub mniej zmyślone.
mogę śmiało powiedzieć, że znam czterech szczerych facetów. jeden jest moim ojcem drugi przyszywanym dziadkiem. dwóch pozostałych chodzi w sztruksach nie ma barytonowych głosów nie są bynajmniej majętni jeden z nich jest namiętny obydwaj nie lecą bynajmniej na te zawsze gotowe. obydwaj są mi bardzo bliscy choć z żadnym z nich nie wyobrażam sobie wspólnego żywota. a może ja mało wiem. może za parę lat będę sobie wyrzucać że kocham kogoś (a raczej leczę się z tego) kto nigdy w życiu nie będzie mnie szanował bo wiem to tu i teraz.
- wybacz Gocha, że odpowiadam w tej formie właśnie.

ufff. to teraz wybaczcie ale znikam na akcję jabłka potem akcję okna oraz sprzątanie reszty świata. jezu jak jest super. mówię wam.